نقد بلاغی اشعار سنّتی نیما

سبک و بلاغت در مجموع به چگونگی و نحوۀ بیان و شگردهای ادبی گفته می­شود و تأملّ در آن واقعیت و جوهرة وجودی نویسنده را باز می­نمایاند. بررسی سبک در حیطه علم نوپدید سبک شناسی است؛ درسبک شناسی جدید به سبب تنوّع و گونه گونی آثار یا به سخن بهتر به سبب نویسندگان و شاعران بی­شمار، در هر اثری ویژگی های فردی و تأثیر و تأثّر این ویژگی ها را ملاک قرار می دهند و سرانجام به نتیجه­گیری دقیقی می­رسند. نیما بیشتر به سبب شعرهای نو، مورد توجّه قرار گرفته، از این رو کمتر کسی شعرهای سنّتی او را در نظر می گیرد. اما در بررسی سبک­شناسی فردی اشعار سنّتی نیما، می توان تا اندازه ای روند ظهور او و شعر نو را بررسی کرد. او با آنکه در شعرهای سنّتی خود از سبک خراسانی پیروی می کند؛ اما ویژگی­های زبانی، ادبی و فکری او و نیز تأثیر این هر سه بر هم، چیز دیگری را نیز نشان می دهد؛ و آن، اینکه او در صدد بوده است راهی نو بیابد و آفرینندۀ سبکی نو باشد؛ در این مقاله، کوشش بر آن است تا بر پایه سبک شناسی جدید اشعار سنّتی نیما بررسی شود. بدین منظور ویژگی های زبانی در سه سطح موسیقی درونی، کناری و بیرونی؛ ویژگی های ادبی و همچنین مختصات فکری اشعار سنّتی نیما مورد توجّه قرار گرفته است.